RFEM 6 jest programem głównym pakietu oprogramowania, który służy do analizy konstrukcji przy użyciu MES. Dalsze analizy oraz wymiarowanie przeprowadzane jest w odpowiednich rozszerzeniach. Program główny RFEM 6 służy do definiowania konstrukcji, materiałów i obciążeń płaskich i przestrzennych układów konstrukcyjnych składających się z płyt, ścian, powłok i prętów. Program umożliwia również tworzenie konstrukcji mieszanych oraz modelowanie elementów bryłowych i kontaktowych.
RSTAB 9 to wydajne oprogramowanie do obliczeń konstrukcji szkieletowych 3D, odzwierciedlające aktualny stan wiedzy i pomagające inżynierom sprostać wymaganiom współczesnej inżynierii lądowej.
Często zbyt długo zajmujesz się obliczaniem przekrojów? Oprogramowanie firmy Dlubal i program samodzielny RSECTION ułatwiają pracę, określając i przeprowadzając analizę naprężeń dla różnych przekrojów.
Czy zawsze wiesz, skąd wieje wiatr? Oczywiście od strony innowacji! RWIND 2 to program, który wykorzystuje cyfrowy tunel aerodynamiczny do numerycznej symulacji przepływu wiatru. Program symuluje przepływ wokół dowolnej geometrii budynku i określa obciążenia wiatrem na powierzchnie.
Szukasz narzędzia do przeglądu stref obciążenia śniegiem, wiatrem i trzęsieniem ziemi? Dobrze trafiłeś! Skorzystaj z narzędzia do geolokalizacji do szybkiego i skutecznego definiowania obciążenia śniegiem, prędkości wiatru, obciążenia trzęsieniem ziemi, zgodnie z Eurokodem i innymi międzynarodowymi normami.
Chcesz wypróbować możliwości programów Dlubal Software? To Twoja szansa! Dzięki 90-dniowej pełnej wersji, możesz w pełni przetestować wszystkie nasze programy.
Rozszerzenie Model budynku i funkcja modelowania kondygnacji za pomocą "Tarczy sztywnej" nie mogą być stosowane we wszystkich typach budynków.
Funkcja została pierwotnie opracowana dla budynków 3D o 5-10 kondygnacjach (lub więcej) o regularnym lub tym samym rzucie. Oznacza to, że należy przypisać funkcję "Tarcza sztywna" tylko tym płytom, na których ściany i słupy są identycznie rozmieszczone w kondygnacji powyżej i poniżej. W przeciwnym razie może dojść do niestateczności.
Jeżeli model został wprowadzony poprawnie zgodnie z tą konwencją, pojawią się trzy opcje wyświetlania wyników:
Wyświetlenie wyników po wybraniu opcji "Całkowita" ma na celu wyświetlenie wyników dla całych elementów pionowych (np. ścian, ścian usztywniających, słupów itp.). Patrz rysunek 02. W przypadku wybrania opcji "Tylko stropy" wyniki osobnych obliczeń płyt są wyświetlane jako model 2D. Opcja "Kombinacja" jest odpowiednio taka sama dla dwóch wyżej wymienionych typów wyników.
W przypadku mniejszych modeli 3D i budynków z różnymi planami pięter lepiej jest pracować ze zwykłym modelem 3D. W przypadku modeli, które czasami mają regularne rzuty, można alternatywnie przypisać opcję "Tarcza sztywna" do poszczególnych płyt stropowych. Geometria rzutu kondygnacji powyżej i poniżej tego stropu powinna być ponownie identyczna.
Podstawowe wyodrębnienie stropu 2D z dowolnego modelu 3D nie jest możliwe w przypadku technologii zaimplementowanej dla tej funkcji rozszerzenia.
Po pierwsze, należy pamiętać, że lokalne odkształcenia powierzchni odnoszą się zawsze do nieodkształconego układu konstrukcyjnego. Dlatego w przypadku budynku wielokondygnacyjnego deformacje najwyższej kondygnacji obejmują również deformacje kondygnacji dolnych, jak pokazano na rysunku 01 po lewej stronie.
Rysunek 01 po prawej stronie pokazuje odpowiedni moment zginający m‑y. Podobnie jest w przypadku kondygnacji, zgodnie z oczekiwaniami w przypadku tego prostego modelu. W takim przypadku częściowe obliczenia poszczególnych kondygnacji nie stanowią problemu, ponieważ odkształcenie względne wydaje się być takie samo dla każdej kondygnacji.
Problemem staje się jednak sytuacja, w której elementy wsporcze są poddawane różnym obciążeniom lub jeżeli w obrębie jednej kondygnacji występują różne sztywności elementów wsporczych. Rysunek 02 przedstawia moment zginający m‑y takiego układu konstrukcyjnego. Jak widać, w rozkładzie są największe różnice, zwłaszcza pomiędzy dolną i najwyższą kondygnacją. W tym przypadku oprócz słupów narożnych wprowadzono słupy wewnętrzne o mniej sztywnym przekroju. Z tego powodu odkształcenie względne wzrasta bardziej z każdą dodatkową kondygnacją pośrodku niż w przypadku słupów narożnych.
W rzeczywistości konstrukcja ta nie może istnieć w ten sposób, ponieważ stropy są produkowane jedna po drugiej, dzięki czemu odkształcenia (na przykład od ciężaru własnego) są kompensowane między kondygnacjami. Jest to zatem problem szczególny na etapie budowy. Dlatego pojawia się pytanie, czy wpływy można pominąć, czy na przykład konieczne jest analizowanie wyników za pomocą modułu dodatkowego RF‑STAGES.
Zasadniczo pojawia się pytanie, czy uwzględnienie płyty dwupoziomowej w modelu konstrukcyjnym jest istotne, czy nie.
Jeżeli płyta dwupoziomowa ma być uwzględniona w obliczeniach sił wewnętrznych, można ją odwzorować jako model powierzchniowy (konstrukcja z płyt zagiętych, patrz rysunek 01). Istnieją dwie powierzchnie poziome (stropy) i jedna pionowa (przesunięcie wysokości). Powierzchnie można następnie wymiarować w RF-CONCRETE Surfaces.
Opcjonalnie, występujące w płycie siły wewnętrzne można całkować również jako siły wewnętrzne w prętach. W tym celu zalecany jest pręt typu „belka wynikowa” (patrz rysunek 02). Siły wewnętrzne belek wynikowych można następnie wykorzystać do obliczeń w RF-CONCRETE Members (patrz Rysunek 03).
Więcej informacji na temat wykorzystania belek wynikowych do obliczeń stropu można znaleźć w dwóch artykułach technicznych w naszej Bazie informacji w sekcji Linki poniżej.